“Op een dag wil ik met mijn vader de avondvierdaagse lopen en meedoen aan een hardloopwedstrijd”, aldus Frederique Sanen (26). Voor veel mensen al een nobel streven, maar helemaal als je op een prothese loopt. Maar dat laat de Bergse niet tegenhouden. Sterker nog: ze hoopt lotgenoten op de been te krijgen om met haar mee te doen.
Familietraditie
Het atletiekbloed stroomt bij Frederique door de aderen. Haar opa was een van de mede-oprichters van de Bergse vereniging Sporten als Dagelijkse Ontspanning (SPADO). “Als je bij ons in de familie een jaar of vijf, zes oud bent, ga je naar de club”, vertelt ze. “Familietraditie.” Door een aangeboren hartafwijking moet Frederique na een paar jaar helaas al afscheid nemen van haar hobby. Ze probeerde andere sporten die wel lukten, maar de liefde voor hardlopen, die bleef.
Bloedpropje
In haar jonge leven volgden meerdere ziekenhuisopnames. “Vandaag de dag zijn dat er in totaal zesentwintig”, vertelt de Bergse. Veel daarvan waren operaties aan haar hart. In 2014 gaat een van die ingrepen mis. “Er schoot een bloedpropje naar mijn voet. We hebben twee jaar lang geprobeerd om mijn been te redden, maar ik kon er niets meer mee. Laat staan erop lopen. Dat was een moeilijke tijd.”
De arts vond me te jong en wilde geen been van een meisje van achttien amputeren.
Lees verder onder de foto >
Uitstel, uitstel, uitstel
Want een amputatie wil je over het algemeen niet, maar op een gegeven moment leef je er volgens Frederique naartoe. “Je weet dat er geen andere optie is, we hadden alles geprobeerd. Plus, je leert mensen kennen in het ziekenhuis die een paar maanden na een amputatie weer konden lopen. En ik zat daar maar. Sterker nog: er was besloten om mijn been te amputeren, maar een week voor de operatiedatum belde de arts dat het toch niet doorging. Hij vond me te jong en wilde geen been van een meisje van achttien amputeren.”
Weer leren lopen
In 2016 was het toch zover en werd Frederiques rechterbeen vanaf haar knie geamputeerd. “Maanden na die eerste datum die ze me gaven”, herinnert ze zich. “Toen begon de zoektocht naar een prothese.”
Op een dag zei Ronald: ‘wil je eens een blade proberen?’
Verschillende trajecten en revalidaties volgden. Tot ze – na vijf jaar proberen en zoeken – bij prothesemaker Ronald Hertog van Orthopedietechniek Rijndam terecht kwam. “Ronald was zelf paralympisch sporter. Toen het lopen goed ging, zei hij op een dag: ‘wil je eens een blade proberen?’. Hij schroefde hem onder en zei ‘ga maar rennen’. En daar ging ik.”
Een blade is een sportprothese voor mensen met een beenamputatie. Dat betekent dat zij geen knie en geen voet meer hebben. De prothese bestaat uit een koker, het deel waar de stomp in gaat, de knie (een scharnier) en de blade. Bron: Atletiekunie
Hardlopen met een blade
Elke week reisde ze naar Rijndam om te oefenen. Want hardlopen met een blade, dat doe je niet zomaar. “Het is een aparte techniek, om het goed te leren heb je echt iemand nodig die weet wat hij doet. Mensen denken vaak dat het op een veer lijkt, dat je er energie van terugkrijgt. Maar dat is niet zo. Het gevoel dat hardlopen me geeft, het vrij kunnen bewegen dat ik al die tijd niet heb kunnen doen, is fantastisch.”
De baan op
Nu ze weet hoe ze moet lopen is de tijd van trainen aangebroken. “Maar met een blade kun je over het algemeen niet even een rondje doen op de stoep”, legt de Bergse uit. “Door de oneffenheden. Ik wilde graag de baan op.” Daarop zocht ze contact met Jeroen Jonkers van haar oude club SPADO. En die was meteen enthousiast. “In de regio is helemaal geen mogelijkheid voor mensen met een amputatie om hard te lopen. Daar willen we graag verandering in brengen.”
Informatieavond
En dat idee begint met een informatieavond over atletiek met een blade. “Mensen van alle leeftijden zijn welkom, ook als je nog geen blade hebt. “Een avond vol inspiratie over sporten met een prothese, vol tips en ervaringen. Hopelijk kunnen we daarna een groepje beginnen om samen te trainen en staan we straks met zijn allen op de baan”, besluit Frederique.
Artikel bron: Frederique verloor haar onderbeen, maar niet de liefde voor hardlopen: ‘Ik wil de baan op’ (indebuurt.nl)